miércoles, 22 de agosto de 2007

Aínda querote

Aínda querote
E despois de loitar
coas miñas derradeiras forzas
polo noso amor,
aínda quedame unha pouca dor,
poís amote
coma o fixen o primeiro día
en que eu a ti
te coñecín.

O primeiro día que che
adiqueí unha poesía
e che entreguei a miña vida
pero hoxe, iso xa non é así
e o único que e queda
é o meu sufrir.

Eu querote aínda ,
a pesar de todo o que pasou,
porque non hai outro coma ti
porque ninguén me fixo sentir diferente
porque ninguén me fixo enfrontar
os meus medos por iso te quero
aínda , oxala este cariño
nunca morra
e que toda a vida te queira
pois non sabría como alimentalo
pero si como matalo.

¿Sabes como o faría?
Pois moi fácil esqueceriate
que moi fácil verdade
pero que difícil facelo
pero non quero esquecerte
quero amarte ata eternidade.
creado y escrito por Maria Victoria Vilas

domingo, 19 de agosto de 2007

::::::CIBELES:::::::::

CIBELES

Cibeles,Cibeles
hermoso monumento de amor
fuente de ensueño
lugar idílico
de mi paraíso perdido.

Cibeles,Cibeles
carruaje embalsamado de Reyes
carruaje salvaje de amor
lugar especial solo para dos.

Cibeles,Cibeles
preciada fuente de inigualable
belleza
Sólo tu Cibeles
en mi mente te hayas
por despertar en mi aquella pasión.

Cibeles, Cibeles
preciado tesoro
del Centro de Madrid
preciado tesoro
de este hibrido corazón.
Lugar de ensueño,
lugar de amor
solo tu
Cibeles.

Cibeles,Cibeles
lugar, fuente
que nunca olvidaré
porque de mi mente
yo no te borraré
porque Miguel
tampoco te olvidará
porque es fiel
a tu sutil belleza
que nos vence.

Cibeles,Cibeles
solo tu
habitas en nuestros
pequeños y enormes
corazones .

Cibeles, Cibeles
preciado tesoro
del Centro de Madrid
preciado tesoro
de este hibrido corazón.
Lugar de ensueño,
lugar de amor
solo tu
Cibeles.

Escrito por : Maria Victoria Vilas
Poema en homenaje a la famosa fuente La Cibeles de la plaza de España de Madrid. Escrito en petición de MPP para más datos poema o para reeleerlo ya saben donde se aloja.

COMO QUIXERA NON TERCHE QUE DICIR ADEUS

COMO QUIXERA NON TERCHE QUE DICIR ADEUS

Como quixera poder confesarche
esto que me quema por dentro
que morro con só observarte
pero que na miña mirada non te atopo.
Como quixera facerche entender
a triste pasión que me sofoca
que sinto que podería enloquecer
con só un roce da túa boca
Como quixera deixar que só un bico
falase por mín, sen palabras
para ser honesta no que expreso
e deixar así que o meu corazón
abrase.
Como quixera beber da túa esencia
aínda que só fose unha vez
chear os meus beizos có teu soriso
perder nos meus brazos a túa indiferencia
e facernos ún en cada caricia,
en cada bico,
en cada noite.
Como quixera poder deter o tempo,
poder deter o mundo ,
no momento en que ti e mais eu
estemos unidos
e así poder en só un segundo
recuperar todo este tempo perdido.
Pero sei ben que debo marcharcharme
Aínda desexando que non fose así.
Como quixera poder quedarme
aquí
para seguir perdendo a razón por ti
para poder vivir sempre xunto a ti.
Como quixera poder cambiar o camiño
E postergar esta despedida,
E burlarnos os doús do noso destino
E facer deste adeus toda unha vida.
Como quixera conseguir
Que tantos soños que contigo tiven
Se fixesen realidade
Para poder estar canda túa
Para ser feliz xunto a ti
Como quixera non ter que marchar
para disfrutar
xunto a ti toda a vida
pero sei ben que debo marcharme
pero tamen sei que nunca esquecereite
amor .
Agora teño que dicirche adeus finalemente
aínda non desexandoo.
adeus amor.
Creado por María Victoria Vilas
Poema escrito en gallego para un concurso de poesía del instituto. Este poema
se recoge en mi space 1 http://mvvv22.spaces.live.com/

Quiero agradecer

Quiero agradecer...

Quiero agradecer
a Dios por haberte puesto
en mi camino
aunque sólo sea por este momento.

Quiero agradecer
a Dios la oportunidad
que me brindo y me brinda
en esta vida
de gran agonia

Quiero darle las gracias
a Dios
por darme la oportunidad
de tener tu amistad
y tu sinceridad
de darme la opotunidad
de poderte tener como amiga.
Ana , Fany sois lo más
significais mucho para mi.

Quiero agradecer
a Dios que me haya abierto
los ojos que tanto tiempo
han estado cerrados
y a la vez cubiertos
por la temible oscuridad
reflejada en esta gran soledad.

Quiero agradecer
a Dios
que esteís ahi
pese a ser como soy
pues nunca pensé
en lo impotante que era la amistad
en lo impotante que era el amot
hasta que os conoci a ti Miguel
pq de ti me enamoré
y a vosotras Anita y Fany
porque me enseñaisteis
a vivir.
Nunca pensé
en lo importante que era y es la amistad
para una persona como yo que solo sabe
sentir la soledad
la amargura
y el dolor
por eso piensé que algun dia tendré ese amor.

Quiero agradecer
a Dios
a pesar de todo
darle las gracias por haber
evitado que hiciese
más de mil locuras.

Solamente doy gracias
por toda vuestra amistad,
dulce compañera Estefania
pot tu grandisima paciencia
y por tu gran comprensión
amiga y teacher Ana
pot tu dulce sonrisa amor
si tu MIguel eres mi gran amor
y te lo digo con humor.

Ahora pues cuando me siento
triste ya sé a quién llamar
y nuevamente os doy las gracias
a vosotros amigos mios
a vosotros amigos del alma
Estefania, Ana y Miguel
por rescatar mi alma
de la perdicion eterna

Gracias por estar en mi vida
y ayudarme tantisimo a mejorar
os quiero a todos.
No os olvidaré
en mi recuerdo persistireís eternamente.

Creado por Maria Victoria Vilas
Poema de agradecimiento creado en homenaje a todas aquellas personas que supierón ayudarme cuando más lo necesitaba .

Escuche tu voz

Escuche tu voz

Escuche tu voz
através del teléfono
porque por fin
me atreví.
Te llamé y tu lo cogiste
al fin.
Escuche tu voz
que fue para mi
como el canto para las aves
como la sal para el mar.
Escuche tu voz
y no lo soñé
el nerviosismo me invadio
por instantes
y no te supe que decir
Hasta que tu dijiste
"Hola mi niña!"
Mi corazón se aceleró
comenzo de nuevo a latir
porque realmente eras tu,
mi gran amor,
estabas en casa,
en el momento exacto
donde mi pasión
empezo a crecer
por la gran emoción.
Escuche tu voz
pensé que nunca la volvería
a oirla
no veas que gran alegría
me diste, amado mio.
Escuche tu voz
y mi corazón se recuperó
me hiciste la mujer
más feliz del mundo.
Tu voz tan armoniosa
y tan varonil.
¡Qué delicia!
Escuche tu voz
y mi corazón se recuperó
y durante unos instantes
tu imagen me vino
fugazmente
a mi mente
con aquellos lindos recuerdos.
Tu recuerdo invadió
mi pensamiento
haciendo a un lado
toda aquella nuestra tristeza.
Escuche tu voz
y gracias a ello ahora
me siento mejor.
No podría borrarte de mi mente
no puedo de verdad.
Tu voz se ha clavado en mi
y tus palabras las llevo
guardadas en el corazón.
Por eso esta noche
volvere a escuchar tu voz
aunque sea en mis sueños.

Creado por María Victoria Vilas

Todos mis poemas se recogen en mis spaces personales mencionados anteriormente.


Un corazón dañado

Un corazón dañado

Tengo el corazón dañado
desde aquel día que te perdí
y ahora ando
nuevamente navegando
en un mar de lágrimas

Tengo el corazón dañado
desde ya hace mucho tiempo
pues yo ya no seré feliz
de todos modos nunca lo fuí
sé que te perdí
como a todas aquellas cosas
que significaban algo en mí

Tengo el corazón dañado
y no sé como curarlo
como sanar esas heridas
dificiles de curar
¿como podre hacer para
mi corazón reparar?

Tengo el corazón dañado
por tanto sufrir
y por no vivir
al limite cada momento

Tengo el corazón lastimado
y dañado
por ti, mi amado
por ti, mi enamorado
y sobre todo por mi actitud
y eso no es una virtud
sino un defecto
que me lleva lentamente
a mi propio ataúd.
Sabés???
siempre tengo la esperanza
de que aparescas
y elimines esta tristeza
de este corazón dañado .
Pero, luego me doy cuenta
que es solo una ilusión
del pensamiento
que es solo un sueño
sin sentido
y yo no te he mentido
me sinceré
pesé a eso fracasé.
Por eso y por muchas
cosas más
tengo el corazón dañado
destrozado,
lastimado,
herido.......
No sé cuando
ese corazón
dejara de llorar
de echar esas lágrimas de sangre.

O quizás si lo sepa
y no te lo quiera revelar.
Sé que mi corazón
dejara de llorar
cuando tu me devuelvas la razón
cuando tu vuelvas a mí

Tengo el corazón dañado
de verdad que no sé
cuando sanara este lastimado
corazón.
No lo sé , no lo sé
Solo se que te quiero
y que te perdí. Solo tu puedes salvarme
Regresa a mi Miguel.
Escrito por María Victoria Vilas .
Bueno este es uno de mis poemas de mi galería y bueno para compartirlo con ustedes aquí lo dejó pero, el poema se haya en mi segunda página personal si se aburren visiten la.
Ahí encontraran el poema original comentado el motivo porque lo escribí y muchas cosas más.
Para más cositas poemas y demás fotos pueden visitar mi space número 1
Muchas gracias y hasta pronto.